جمعه ها مبدانی که بود و نبودت فرق نمیکند برای کسی...که اگه بودنت عذابه ،نبودنت رو کسی حس نمیکنه
جمعه ها سرت را موقع راه رفتن می ترسی بالا بگیری...طوری نگاهت میکنند مردم ، انگار فقط جذامی ها راه میروند ،گریه میکنند
جمعه ها ، دروغ می گویند
جمعه ها سادگی ات را نمی بخشند ...جمعه ها نمی بخشندنت اگر رو راستی ، اگر نگرانیت را پنهان نمی کنی
جمعه ها ، نمی بخشندنت اگر نمیتوانی غذایت را بالا نیاوری...
جمعه ها ، می دانی که باید رفت...



جمعه ها میشه نوشت:
جمعه ها میشه دیگه هیچی ننوشت
تمام.

میشه نوشت

می دانست و انکار می کرد
ولی خیلی هم برایش بی اهمیت نبود

میشه خیلی چیزای دیگه نوشت
تو نامه ی آخر
میشه فقط نوشت
برایش بی اهمیت نبود....

ته چاه پوچی ، رینگی هست که استیصال می خوانندش ...بعد از 9 راند ،وقتی صورتت به زمین چسبید،ندایی می شنوی :
...وا نده پسر ، هستن چیزایی که هنوز ارزش جنگیدن داشته باشن

زندگی ، باید از پیری شروع بشه ...
وقتی پیری ..درد می کشی ، نحیفی ....دوستاتو می بینی ، اونا هم نحیفن
اما هر روز جوون تر میشی ، و چیزی هست که انتظارشو بکشی
کونتو نمیتونی بشوری ... اما امید داری..
بعد میشه بیست سالت ، نوزده سالت ...دوازده سالت ...ده سالت
اونوقت ، هر روزی ، واقعا یه روز دیگه است ، یه رنگ دیگه است . دیروز نیست ، معجزه است
آخرش ، میشی یه بچه ، که نمیدونه عمرش داره سر میرسه
و همینطور که داری شیرت رو میمکی ، میمیری
زندگی رو ، باید از پیری شروع کرد

تازگی ،آهنگ قبل از فاجعه ی فیلمهای تریلر شده موزیک متن زندگیم ،خبر بدی در راهه
اتفاق قریب الوقوع ،بیفت لطفا
کون و حوصله ی استرس رو نداریم ما